Lalka. Tylko lalka? Ale gdy przytulała ją dziewczynka, kiedy w trakcie II wojny światowej przeczekiwała loty w grobowcu na cmentarzu w Kielcach? Ile znaczy ona więcej, gdy to wiemy?

Torebka. Stara, zniszczona torebka. Do wyrzucenia. W środku mydło, łyżeczka i widelec – stara kobieta nosiła zawsze te trzy rzeczy. Chora wiedziała, że w każdej chwili może trafić do szpitala, a ze szpitalnych korzystać nie lubiła. Jej syn tego nie wiedział. Dowiedział się, gdy już jej nie było - z tej torebki właśnie.

Kaftanik. Kawałek zniszczonego bardzo materiału. Ma sześćdziesiąt cztery lata. Zakładano go chłopcu, który urodził się w szóstym miesiącu ciąży a to, że przeżył uznawano za cud. Pokazywany jest w trakcie uroczystości rodzinnych, jako ślad tego cudu.

Ślad, dokument, świadectwo tego, co było, kto był, jaki był. Bronka Nowicka zabiera w podróż do wnętrza – przedmiotu – który znaczy przecież więcej, niż nam się wydaje, niż na to wygląda. Przez DWA PIACHY – od dzieciństwa – piaskownicy do śmierci – piachu – prochu.

Mydła, ubrania, buty, torby – Bronka Nowicka prześwietla je za pomocą promieni X, robi im operacje, traktuje jak wehikuły czasu, narzędzia, które przywołują wspomnienia, ale i bolą. Słucha pensjonariuszy spokojnej starości, którzy wspominają swoje zabawki, przenoszą się do czasu swojego dzieciństwa. Laureatka NIKE za „Nakarmić kamień”, absolwentka Wydziału Reżyserii naszej Szkoły, reżyserka, artystka wizualna i poetka z chirurgiczną precyzją bada relację RZECZ – CZŁOWIEK.

DWA PIACHY - video, obiekty, instalacje, rozmowy, monologi, historie – Bronki Nowickiej, aranżacja wystawy – Grzegorz Małecki – do zobaczenia w Szklarni Szkoły Filmowej.

ZAPRASZAMY!